Nieuwjaarsgedachten van een Weltschmerzredacteur: ‘Blijven staan voor het vrije woord’

In december was het zover: na een reis van duizenden kilometers zou ik mijn vrouw en dochter na maanden weer in de armen sluiten. Maar aan de grens werd ik teruggestuurd. Omdat ik journalist was. Omdat ik op Café Weltschmerz een kritisch artikel over het vaderland van mijn lief had geschreven.

Ik stuitte letterlijk en figuurlijk op de grenzen van een regime dat geen tegenstrijd duldt. “In ons land is dat gelukkig wel anders hè? Hier kun je zeggen wat je wilt,” was een veelgehoorde reactie. Ja, ik zie het als een voorrecht dat ik hier mag wonen. Hier mag ik werken voor Café Weltschmerz zonder te vrezen voor de gevangenis, Gezond Verstand ligt nog gewoon in de boekhandel en alternatieve mediakanalen schieten als paddenstoelen uit de grond. Persvrijheid bestaat nog.

Slagveld

Maar dat is niet het hele plaatje. Een paar mediaconglomeraten bepalen nog steeds wat het grootste gedeelte van ‘de mediaconsumenten’ te zien krijgt. Gasten met een afwijkend geluid zijn steeds minder welkom in de dagelijkse talkshows op tv. Wetenschappelijke journals weigeren gevoelige artikelen. Edward Snowden en Julian Assange zitten opgesloten.

De vrijheid op het web wordt steeds meer ingeperkt. Zoekresultaten hebben een duidelijke bias, duizenden video’s worden verwijderd door mediaplatforms met een miljardenpubliek, en social media accounts worden opgeheven. En hoewel Amazon de kritische bestseller ‘The Real Anthony Fauci’ van Robert F. Kennedy Junior gewoon aanbiedt, gaat het wel gepaard met een grote disclaimer: ‘Voor de laatste informatie over vaccins gaat u naar Centers for Disease Control’.

Enfin, ik vertel je als bezoeker van Café Weltschmerz niets nieuws.

Het internet is een wonderland waar onze geest alle kanten op mag bewegen. Ik zou zelfs willen zeggen dat het ons de mogelijkheid geeft tot een groter spiritueel bewustzijn. We mogen er zelf bouwen aan meer kennis, kunnen ons er verbinden met geestverwanten en mensen die anders tegen zaken aankijken.

Maar ik zie ook een een slagveld. Een plek waar wordt gevochten om ieders aandacht door partijen die de behoeften, ideeën, onderbuikgevoelens en diepste verlangens van mensen manipuleren, analyseren, opdelen en verhandelen aan de hoogste bieder.

Het slagveld beperkt zich niet alleen tot de digitale wereld. Stukje bij beetje worden ongevaccineerde mensen uit het openbare leven verbannen. Mogen ze over een paar maanden überhaupt nog de deur uit zonder injectie? Voorbeelden wereldwijd, van Australië tot Oostenrijk, doen de vrijheidslievende mens het ergste vrezen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de staat van de rechtspraak in dit land of het uitgebreide sociaalkrediet-systeem dat ons volgens velen al in 2022 te wachten staat. Uiteindelijk is iedereen de dupe.

Viering

Gelukkig woon ik in Nederland. Dit land is geen totale dictatuur, zeg ik nog steeds, maar de weg er naartoe kent wereldwijd griezelige gelijkenissen. Als we niet oppassen raken we als kikkers in een pan langzaam kokend water het besef van vrijheid en vrijheidsberoving kwijt, en verliezen we ondertussen het vermogen tot verzet.

Eind 2021 ondervond ik aan den lijve wat ons wellicht te wachten staat als we niet staan voor de vrijheid die ik zelf en velen met mij jarenlang voor lief hebben genomen. Dat was heel verdrietig maar het zorgde ook voor een meer vastberadenheid: in 2022 zal ik mijn dierbaren nog meer omarmen en blijven staan voor vrijheid en het vrije woord. Ik hoop en wens dat ook jij het komend jaar samen met Café Weltschmerz en andere geestverwanten jouw talenten en jouw liefde blijft inzetten voor een viering van het leven in vrijheid.