Klaar voor een nieuw hoofdstuk – Column Steven Arrazola de Oñate

Klaar voor een nieuw hoofdstuk

Auteur, columnist en ondernemer Steven Arrazola de Oñate kijkt elke zondag naar de actualiteit en geeft zijn ongezouten mening. Met groot genoegen delen wij zijn columns op wekelijkste basis op de website van Café Weltschmerz.

In maart 2020 kwamen we in België in contact met een virus dat ons leven drastisch zou veranderen. Het beestje, SARS-CoV-2 genaamd, kwam (waarschijnlijk) uit China en zou vrij snel nagenoeg de hele wereld veroveren. In eerste instantie was ik ook best bang voor het virus en werd ik, net voor de eerste lockdown in ons land werd ingevoerd, zelf ook behoorlijk ziek. Ik riep tijdens de eerste weken zelfs dat we beter allemaal een mondmasker zouden dragen. In een aantal Europese landen zoals Tsjechië, Slowakije, Slovenië en Bulgarije werd dit door de overheid onmiddellijk verplicht. Ik had toen de indruk dat de cijfers in die landen beter waren. Viroloog Marc Van Ranst zei toen echter, eigenlijk zeer terecht, dat dit niet nodig was en hij voegde er met een glimlach aan toe dat hij hoopte dat we dit nooit in de straten zouden dragen. “Zieke mensen moeten thuisblijven”, liet hij optekenen op 31 maart 2020 in Terzake.

Toen het Overlegcomité van donderdag 9 juli 2020 echter besloot om vanaf zaterdag 11 juli 2020 een mondmaskerplicht in te voeren bij het betreden van winkels, bibliotheken, bioscopen, theaters, musea, concert- en conferentiezalen en gebedshuizen, begreep ik al dat dit totaal zinloos was en dat Marc Van Ranst destijds in Terzake helemaal gelijk had. Maar ondertussen had hij zijn mening herzien en riep hij mee op om toch overal een mondmasker te dragen. Met alle wetenschappelijk onderzoek dat toen voorhanden was, kon ik dit niet begrijpen noch aanvaarden. Dat was het moment waarop ik besloot om mijn mening hierover met anderen te delen, ook op sociale media. Aangezien ik politiek actief was bij Open VLD, was ik het al wel wat gewoon om kritiek te krijgen op sociale media en had ik intussen een beetje een olifantenvel gekweekt. De reacties die ik vanaf de zomer van 2020 kreeg, waren van ongekende aard. Ik was “dom” en “achterlijk” en moest meer vertrouwen hebben in de wetenschap. Ik ben helemaal geen wetenschapper, maar sinds de uitbraak van corona las ik wel enorm veel studies en verdiepte ik me in de materie. Ik wou immers begrijpen waarom ik ziek was geworden en anderen in mijn directe omgeving niet. Waarom de media het narratief van de overheid zo klakkeloos bracht, kon ik dan ook niet begrijpen en ik vroeg me af waarom mensen met een andere mening totaal vernederd werden. Ik heb echter de, misschien, minder goede eigenschap om net harder te roepen en mijn waarheid nog meer te verkondingen wanneer mensen mij beledigen. Ik begon dus ongeveer dagelijks mijn visie te delen, vooral op Facebook. Wat mij toen het meest verbaasde, was dat ik hoofdzakelijk negatieve reacties kreeg van collega’s binnen Open VLD. Dit was voor mij toen zeer moeilijk te aanvaarden, want liberaal zijn betekent toch respect hebben voor elkaars mening? Geleidelijk aan ben ik gaan inzien dat dit voor menig, zogezegde, liberaal allesbehalve het geval bleek. Ik werd letterlijk buitengepest bij de partij van de vrijdenkers, waar sommigen wel erg ver gingen in hun persoonlijke aanvallen. Doch nam ik pas definitief afscheid van Open VLD in de zomer van 2021. De partij had immers al meer dan een jaar een waanzinnig dom beleid mee helpen uitvoeren en mij op alle mogelijke manieren getracht de mond te snoeren. Hier wou ik geen deel meer van uitmaken.

Sinds de start van de eerste lockdown, op 14 maart 2020, nu bijna dag op dag 3 jaar geleden ben ik nagenoeg dagelijks bezig geweest met mensen te informeren. De eerste jaren kwam er elke zondag een column, dewelke ik onlangs gebundeld heb in mijn boek “Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel”. Dit boek is mijn antwoord op de vaak onterechte kritiek die ik moest slikken. Als je dit boek leest, begrijp je immers dadelijk dat ik als leek veel correctere voorspellingen en analyses maakte dan onze televisie-experten. Sinds 6 maart 2022 verscheen er daarnaast ook elke zondag een nieuwe aflevering van Compleetdenkers. Een podcast die ik samen met Anja Coenen en Finn Fransen ben gestart, omdat wij van mening zijn dat de media hun taak als vierde macht niet meer naar behoren uitvoeren. Er is te weinig diepgang, te weinig nuance. In plaats van hierover te blijven klagen, wilden we met Compleetdenkers dit meehelpen oplossen. Zo brachten we elke zondag een nieuw diepte-interview met een gast die zich kritisch durfde uit te spreken over een maatschappelijk relevant thema. De mainstream media hebben immers helaas de gewoonte ontwikkeld om vooral “experten” te brengen die het gangbare narratief verdedigen. Ik ga niet beweren dat die experten steeds ongelijk hebben, maar ik vond het wel belangrijk om ook andere stemmen aan bod te laten komen. Daarnaast wilden we ook mensen laten zien dat er nog veel kritische denkers zijn. Door deze content te brengen wilden we vooral mensen het zelfvertrouwen geven om zichzelf ook, in hun eigen omgeving, te durven uitspreken. Dit is naar mijn bescheiden mening zeer goed gelukt. Onze afleveringen werden in totaal, op een jaar tijd, meer dan twee miljoen keer bekeken en beluisterd. De eerste aflevering was met emeritus professor dr. Philip Vermoortel waar ik recent opnieuw een gesprek mee had en voor mij is zo de cirkel mooi rond. Deze laatste aflevering komt binnen twee weken online. Het was nooit mijn intentie om een mediacarrière uit te bouwen en de tijd is gekomen om dit hoofdstuk, met een heel goed gevoel, af te sluiten. De volgende dagen en weken zullen we bekijken of Compleetdenkers nog zal verdergaan met andere gezichten. Alternatieve media zijn immers nog steeds broodnodig.

Ik heb ook besloten om voorlopig een tijdje niet meer te schrijven op mijn vaste zondag. Na drie jaar alles van mezelf te hebben gegeven wil ik immers eerst even de tijd nemen om na te denken over welke projecten ik in de nabije én verre toekomst nog wil (helpen) realiseren. Ik wil vooral zaken doen die me energie geven en ik heb de laatste maanden gemerkt dat alles te veel begon aan te voelen als een verplichting, wat me steeds meer begon leeg te zuigen (en dan niet op de fijne manier). Wel ga ik zeker blijven schrijven, want de laatste drie jaren hebben me geleerd dat ik daar rust in vind en voldoening uithaal. Ik heb tevens mogen ervaren dat ontzettend veel mensen uitkeken naar mijn column, er zich aan optrokken en zich in moeilijke tijden minder alleen voelden. Ik wil echter even eerst in alle rust schrijven en vooral zonder wekelijkse deadline. Ik wil ook niet meer schrijven “tegen” iets of iemand, maar wel met constructieve inhoud komen over de wereld waarin ik wel wil leven. Ik ben daarom ook al enkele weken aan het schrijven aan mijn tweede boek dat dieper zal ingaan op het NatuurHumanisme. Dit is een zoekende en open ideologie waarbij de individuele mens centraal staat, vertrekkend vanuit het individu en met de noodzaak van het collectief. Het zoekt naar een nieuwe relatie tussen mens en natuur en gelooft dat met de natuur als bron de mens een betere samenleving kan bouwen. Een samenleving vrij van autoritaire structuren en vrij van onderwerping van de mens en natuur. Politiek, technologie en economie moeten daarin ten dienste staan van de mens en natuur en niet omgekeerd. Ik hoop hier tegen het einde van het jaar klaar mee te zijn, maar als dit wat langer duurt dan is dit voor mij ook prima. Ik ga er mijn tijd voor nemen en wil vooral zelf meer genieten van dit mooie leven. Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.

Om die reden zal ik vanaf nu ook veel minder tijd spenderen op sociale media. Dit is enerzijds een gigantisch tijdverlies en anderzijds is het ook gewoon enorm ongezond en allesbehalve sociaal. Smartphones beheersen meer en meer ons leven. We zijn altijd bereikbaar en als we dat niet zijn, dan voelen we ons uitgesloten, ongeïnformeerd en vrezen we dat we iets gaan missen. Als je vandaag op restaurant komt, dan zie je overal mensen asociaal wezen op hun smartphone. De gemiddelde smartphonegebruiker checkt 46 keer per dag zijn gsm. Vooral de Big Tech bedrijven worden hier heel blij van en ik wil hen vanaf nu dan ook veel minder van mijn tijd en leven toevertrouwen. Ik kan jullie enkel maar toewensen dat jullie ook overwegen om dezelfde beweging te maken. Tijdens de lockdowns van de laatste jaren hebben we kunnen ervaren hoe ongezond het is om te weinig contact te hebben met de mensen die we graag zien. Laat ons hiermee rekening houden en veel meer tijd maken voor de belangrijkste mensen uit ons leven. Niet online, maar fysiek. Helaas heb ik de laatste maanden ook een aantal mensen uit mijn directe omgeving zeer ziek zien worden. Door mensen plots aan hun bed gekluisterd te zien ben ik steeds meer gaan beseffen hoe relatief alles is. Door constant in strijd te gaan vanwege bepaalde idealen vliegt de tijd voorbij en voor je het weet ben je zelf ziek of haal je de volgende zonsopgang niet. Van een strijd te voeren word je nooit gelukkig en jouw directe omgeving wordt er meestal ook niet bepaald beter van. Waarmee ik niet wil zeggen dat we plots onderdanig moeten worden en stoppen met blijven streven naar een betere wereld. Dat kan ook gebeuren in loslaten, naar binnen keren en beginnen bij onszelf. Misschien denken jullie ook graag eens na over hetgeen jullie echt gelukkig maakt? Ik ga dit de komende tijd alleszins doen.

De volgende weken zal ik de reeds geplande lezingen (die ongeveer netjes verdeeld zijn over de verschillende Vlaamse provincies) wel nog verder afwerken uit respect voor de organisatoren die me hebben uitgenodigd. Voorlopig ga ik even geen nieuwe engagementen aangaan, omdat ik eerst echt in alle rust wil bekomen van de laatste drie jaren die toch soms heel zwaar op mij hebben gewogen. Enerzijds omdat het voor mij nieuw was om door zo veel mensen ontzettend bejubeld te worden. Ik begreep vrij snel dat velen elke week hoop haalden uit hetgeen ik schreef en bracht. Dit gaf een schitterend gevoel, maar zorgde er ook voor dat het steeds meer als een verplichting voelde om dit te blijven doen en in dat proces heb ik mezelf soms ook tekortgedaan. Anderzijds was het voor mij ook nieuw om door zo veel mensen ontzettend hard gehaat te worden. Ik kreeg letterlijk duizenden haatmails en -berichten en werd dagelijks beschimpt en vernederd op sociale media. Ik sta vrij sterk in mijn schoenen, maar ik ga zeker niet ontkennen dat dit mij ook vaak echt geraakt heeft. Daarom kan ik nu wel wat rust en kalmte gebruiken.

Via deze weg wil ik ook de duizenden mensen bedanken die me de afgelopen drie jaren hebben gesteund, want ik kreeg gelukkig veel meer warme dan haatdragende berichten. Ik heb niet altijd iedereen kunnen beantwoorden omdat het, tijdens de meest woelige periode van de coronapandemie, ongeveer 100 berichten per dag waren. Ik wil wel meegeven dat dit mij altijd enorm veel energie heeft gegeven om verder te doen. Als jullie in de nabije of verre toekomst mensen hun nek zien uitsteken op momenten dat jullie er zelf nog niet klaar voor zijn, zou ik jullie graag willen uitnodigen om die mensen ook effectief een berichtje te sturen om hen aan te moedigen en te bedanken. Eén bericht kan werkelijk een wereld van verschil maken. Ik zou jullie daarnaast ook willen uitnodigen om altijd te blijven spreken, vooral dan in de publieke ruimte. De coronacrisis hebben we gelukkig eindelijk achter ons gelaten, maar het staat als een paal boven water dat er nog crisissen gaan volgen waar onze overheden foute beslissingen zullen nemen op basis van foute adviezen van experten die andere belangen dienen. Laat ons er samen voor zorgen dat ze het niet zo dramatisch aanpakken als de laatste crisis. Kleine zaadjes planten is echt veel belangrijker dan we allemaal beseffen. Blijf dit dus ten alle tijd doen. Mahatma Gandhi zei ooit: “De waarheid schaadt nooit een zaak die rechtvaardig is.” Elke waarheid doorloopt trouwens vier stadia: eerst wordt ze doodgezwegen, dan wordt ze belachelijk gemaakt, dan hevig bestreden en tenslotte vanzelfsprekend aangenomen. Ongeveer alles wat ik in mijn boek schreef wordt vandaag overigens reeds als vanzelfsprekend aangenomen, maar op het moment dat ik het schreef werd ik ervoor verketterd. Dit is eigenlijk ook wel zeer hoopvol, want dit wil zeggen dat leugens en manipulatie nooit echt heel lang kunnen volgehouden worden. Vroeg of laat doorprikt de massa altijd de ballon der waanzin. Houd dit in jullie achterhoofd bij de crisissen die ons hoogstwaarschijnlijk nog te wachten staan. Vergeet echter vooral niet te leven en jullie te amuseren. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, had ik dat eigenlijk ook meer moeten doen. Ik ga daar vanaf nu tijd voor maken, opdat mijn omgeving weer vaker een glimlach op mijn gezicht mag zien verschijnen.

Het is dan ook met opgeheven hoofd dat ik dit leerrijke hoofdstuk vandaag wens af te sluiten, zodat ik kan beginnen schrijven aan een nieuw hoofdstuk in mijn nog relatief jonge leven. Waar me dit gaat brengen weet ik vandaag nog niet, maar wat ik wel weet is dat als een deur sluit er altijd en vrij spoedig een veel mooiere deur opent. Ik ben het dan ook volmondig eens met wat Albert Einstein vorige eeuw liet optekenen: “Meer dan het verleden interesseert mij de toekomst, want daarin ben ik van plan te leven.”

Steven Arrazola de Oñate

Originele tekst te lezen via www.stevenschrijft.be