Lockdowns waren dodelijker dan Covid-19 – Column Steven Arrazola de Oñate

“Pandemische lockdowns hebben meer nadelen dan voordelen veroorzaakt met aanzienlijke en verstrekkende nevenschade die nog jaren zal worden gevoeld, waaronder miljoenen extra sterfgevallen, een toename van kindermishandeling en huiselijk geweld, en triljoenen dollars aan economische verliezen”, aldus nieuw onderzoek van Dr. Kevin Bardosh, een gerenommeerd toegepast medisch antropoloog van de Universiteit van Washington. Hij voerde een uitgebreid onderzoek van meer dan 600 onderzoekspublicaties over de nadelige sociale gevolgen van lockdowns en andere sanitaire maatregelen.

Door auteur, columnist en ondernemer Steven Arrazola de Oñate

Sinds het begin van de COVID-19-pandemie hebben regeringen over de hele wereld verschillende maatregelen genomen om de verspreiding van het virus in te dammen. Een van de meest controversiële maatregelen is de lockdown, waarbij de bevolking wordt beperkt in haar bewegingsvrijheid en economische activiteiten worden stopgezet. Hoewel lockdowns bedoeld waren om sterfte ten gevolge van COVID-19 te verminderen, heeft een groeiend aantal studies en statistieken ondertussen aangetoond dat de indirecte gevolgen van lockdowns dodelijker zijn dan het virus zelf. Herinnert u zich nog de absurde maatregelen? Vanaf maart 2020 werden nationale lockdowns opgelegd in bijna 150 landen. Op Kerstmis van datzelfde jaar mochten we met maximaal vier mensen vieren, enkel in de tuin, en slechts één persoon mocht het toilet gebruiken. Op begrafenissen werden slechts tien mensen toegelaten. Scholen sloten hun deuren en zelfs op een bankje zitten was verboden. Mensen die op het strand zaten werden beboet en het was verboden om ’s nachts met de hond te wandelen. Winkels mochten alleen essentiële producten verkopen, waardoor bijvoorbeeld speelgoed voor kinderen verboden was. Zelfs het kopen van kleding was gedurende lange tijd niet toegestaan vanwege de gezondheidsrisico’s. In België gaf een viroloog zelfs het advies om de dampkap aan te zetten om het virus te elimineren. Toen we eindelijk weer buiten op grote schermen naar voetbalwedstrijden mochten kijken, werd er een maximum aantal decibels ingesteld dat we mochten produceren. Bovendien zagen we de zogenaamde experts die ons dagelijks angst aanjaagden zelf nauwelijks in lockdown, aangezien ze elke avond deelnamen aan talkshows of spelprogramma’s. Hoewel iedereen gelijk zou moeten zijn voor de wet, leek het erop dat sommigen toch wat meer privileges hadden.

Nochtans waren er sinds 2020 al ontzettend veel kritische stemmen, vaak gerenommeerde wetenschappers, die toen al aan de alarmbel trokken. Vanaf dag 1 werden zij echter de mond gesnoerd, belachelijk gemaakt en gecensureerd op sociale media. Sommigen verloren zelfs hun baan, omdat ze zogezegd een bedreiging waren voor de wetenschap en de volksgezondheid. Vandaag zijn er nog steeds artsen die hun job niet mogen uitoefenen, omdat ze waarschuwden voor de mogelijke nevenschade van de onzinnige maatregelen. “Het lijkt erop dat veel oorspronkelijke voorspellingen van schadelijke effecten in grote lijnen worden ondersteund door onderzoeksgegevens,” schrijft professor Peter Collignon van de Australian National University op Twitter in reactie op de paper van Dr. Bardosh. Marc Van Ranst en Ab Osterhaus reageerden voorlopig nog niet. Mochten ze dit weldra wel doen, dan zullen ze vermoedelijk opnieuw aanhalen dat het voor ‘achterafexperten’ wel heel makkelijk praten is. Het heeft echter niets met achterafexperten te maken, maar wel met basiskennis immunologie. Zelfs ik, iemand zonder medische achtergrond, schreef dit al in 2020, maar ik werd toen verketterd en beladen met alle zonden van Israël. Factcheckers zoals Karin Eeckhout en Rien Emmery, betaald met overheidsgeld, deden hun uiterste best om me ad hominem de grond in te boren en schreven telkens opnieuw wat voor een gevaarlijke bedrieger ik was. Vandaag hoor je hen niet meer natuurlijk.

“In het begin maakten velen zich zorgen dat de opgelegde sanitaire maatregelen op grote schaal sociale schade zouden veroorzaken, vooral voor kwetsbare (en) armere mensen,” schrijft Dr. Bardosh. “Nu, een paar jaar later, kunnen we de bezorgdheid evalueren met de juiste gegevens die nu voorhanden zijn na talloze studies en onderzoeken en deze tonen aan dat het inderdaad zeer dramatisch is.” Tot de eerder verwachte negatieve effecten die nu in de wetenschappelijke literatuur zijn bevestigd, behoren “een toename van overmatige sterfte niet ten gevolge van COVID-19, verslechtering van de geestelijke gezondheid, kindermishandeling en huiselijk geweld, toenemende mondiale ongelijkheid, voedselonzekerheid, gemiste onderwijskansen, ongezonde levensstijl, sociale polarisatie, stijgende schulden, democratische achteruitgang en afnemende mensenrechten.

De studie analyseerde de maatschappelijke schade in 10 categorieën – gezondheid, economie, inkomen, onderwijs, voedselzekerheid, levensstijl, relaties, gemeenschap, milieu en bestuur. De bevindingen omvatten “14-18 miljoen extra sterfgevallen (dus nu al twee keer meer doden dan COVID-19 zou hebben veroorzaakt), tientallen miljoenen nieuwe geestelijke gezondheidsproblemen – vooral onder jongeren, economische en bedrijfsschade op lange termijn – met inbegrip van stijgende overheids- en particuliere schulden, en 6 biljoen dollar aan inkomensverlies voor werknemers wereldwijd”.  Studies uit Noord-Amerika suggereren dat de toename van de sterfte “vooral te wijten is aan hypertensie en hartziekten, diabetes, overdosis drugs, (zelf)moord, Alzheimer en sterfte door motorvoertuigen”.

Studies over mediabeelden uit Canada en het Verenigd Koninkrijk toonden daarnaast ook een sterk moraliserend discours dat specifieke groepen (bv. Aziaten, jongeren, niet-conforme individuen) de schuld gaf en te schande maakte en de bevolking verdeelde in ‘de deugdzame regelvolgers’ (die als onbaatzuchtig en slim werden beschouwd) en de ‘devianten’ (bv. covidioten; immoreel, dom en egoïstisch), die de sanitaire maatregelen in twijfel trokken of bekritiseerden en/of de regels niet respecteerden. Ook in België en Nederland hebben we dit kunnen vaststellen. De eerdergenoemde virologen en factcheckers hebben hier trouwens enorm aan bijgedragen.

De studie haalt ook aan dat de pandemie zorgde voor meer publieke consumptie van media. “Een toename van het mediagebruik werd in verband gebracht met een afname van de geestelijke gezondheid. Studies tonen over het algemeen aan dat politieke bronnen de crisisverslaggeving domineerden. Enkel de biomedische deskundigen die het narratief kwamen verdedigen kwamen aan bod. Er was te weinig aandacht voor een kritische toetsing van de beleidsbeslissingen.”

Al geruime tijd wordt er ook in België en Nederland gevraagd om eindelijk een gedegen analyse te maken over het beleid tijdens de pandemie. Uiteraard moet dit vooral niet gebeuren door de experten die ons het foute beleid hebben opgedrongen. Het probleem, volgens mij, is dat de meeste Belgen en Nederlanders vandaag nog oprecht geloven dat de maatregelen effectief nodig en goed waren. Dit is uiterst gevaarlijk, want bij een volgende crisis gaat er op die manier worden teruggegrepen naar deze onzinnige maatregelen. Eerder deze maand heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de covid-pandemie officieel gedeclasseerd en gezegd dat deze niet langer als een wereldwijde gezondheidscrisis kan worden beschouwd. Dagen later verklaarde de WHO ook de wereldwijde noodsituatie in verband met de apenpokken voorbij. Deze week echter waarschuwde de directeur-generaal van de WHO, Dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus, dat de wereld zich moet voorbereiden op een volgende, “nog dodelijkere” pandemie. Als je naar de speech van dr. David Martin luistert die hij eerder deze maand in het Europees Parlement gaf tijdens de International Covid Summit, dan besef je dat het vermoedelijk geen jaren meer zal duren voor er weer een nieuw virus uit de farma-hoed zal worden getoverd. Het verschil is nu dat de meeste landen alle sanitaire maatregelen hebben opgenomen in een pandemiewet en nog makkelijker het parlement buitenspel kunnen zetten. Ook binnen de WHO liggen momenteel voorstellen op tafel om bij een volgende pandemie maatregelen aan landen te kunnen opleggen die de nationale overheden dan moeten implementeren. In het verleden waren dit louter adviezen die overheden konden implementeren, het was dus geen verplichting. Als deze voorstellen erdoor komen, dan zal dit veranderen en zijn we onze soevereiniteit op het gebied van volksgezondheid voorgoed kwijt. Als je weet dat de WHO grotendeels gesponsord wordt door de farmaceutische industrie, is dit ontzettend zorgwekkend. Gaan we dit laten gebeuren? Gaan we ons opnieuw laten bedotten? Ik mag hopen van niet en ik hoop dat steeds meer mensen gaan beseffen wat er echt is gebeurd. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt ze wel..

Bron: How Did the COVID Pandemic Response Harm Society? A Global Evaluation and State of
Knowledge Review (2020-21) by Kevin Bardosh :: SSRN

Steven Arrazola de Oñate