Mario Draghi treedt af: het einde van een Europese technocraat

Bij het aantreden van Mario Draghi als Italiaans premier in februari 2021, werd er geapplaudisseerd: een zegen voor Europa en voor het verstand. Anderhalf jaar later stapt hij op en is Italië in vele opzichten slechter af.

Waarom dat zo is, is te lezen in een stuk van Thomas Fazi op Unherd.com. De titel laat niet veel aan de verbeelding over: ‘Hoe Drgahi Italië vernielde.’ Waarom is dat zo volgens de journalist? Hij noemt inflatiecijfers (de snelst groeiende van Europa), minimale economische groei (de laagste binnen de EU), groeiende rentes op staatsobligaties en tien procent van de bevolking die leeft in absolute armoede.

Gepokt en gemazeld

Het contrast met de juichende commentaren die Fazi waarnam begin 2021 is groot. Maar waar was dat eigenlijk op gebaseerd? Het voormalige hoofd van de Europese Centrale Bank zou over charisma, intelligentie en ‘internationale invloed’ beschikken.

Juist daar valt Fazi over: gaat het om charisma en beeldvorming of over de inhoud? Gaat het om financieel beheer zoals bij de ECB, dat in zijn geheel niet in bedwang gehouden wordt door de wetten van de markt, noch democratische bestuurd wordt? Wordt het intellect gekoppeld aan eerlijkheid en oprechtheid of zette Draghi  het vakkundig in over de hoofden van de bevolking heen?

Hij was immers geen populist maar de ‘man with the golden touch,’ de man die Italië én Europa door de crisis heen kon helpen. Gepokt en gemazeld, ‘kosmopolitisch, stedelijk en diplomatiek.’

Kosmopolitische lieveling

Het zijn de woorden van Reuters over ‘de lieveling van de financiële markten.’ Daarmee lijkt het internationaal persbureau eerder een spreekbuis van wat Dr. Jan van de Beek met betrekking tot zijn Volkskrant-beef OSM noemt, Ons Soort Mensen. Wie zijn dat dan? Het is al te gemakkelijk om alles af te doen met ‘de elite.’ De Reuters-beschrijving van ‘Kosmopolitisch, stedelijk en welgemanierd’ -een andere manier om softly spoken te vertalen- komt wellicht aardig in de richting.

Het wordt al snel duidelijk dat Fazi het neoliberalisme de schuld geeft van de ellende waar het Zuid-Europese land zich in begeeft. Of het neoliberalisme als economisch model geschikt is, daar valt over te twisten. Of: daar zou een discussie moeten plaatsvinden, En juist dat gebeurde niet. Raadpleging van burgers vond niet plaats. Zeker in tijden van crisis waren zij niet degenen met het overzicht en de competentie om zich een weg eruit te banen.

De ex-bankier was een vertegenwoordiger van een globalistisch dogma dat in Europa aan invloed wint. Een technocraat die niet opkwam voor de belangen van zijn landgenoten maar wel van de anyhweres. Partijen die zich daarin niet konden vinden, moesten inbinden.

Acceptatie

Draghi zou de politieke onrust kanaliseren en het land (en indirect Europa) weer naar rustig vaarwater dirigeren. Uiteindelijk, meent Fazi, deed hij ‘weinig meer dan de partijen de ongemakkelijke waarheid overbrengen: “Jullie hebben geen echte macht, accepteer het.” ‘

De eerste minister die de voorbije anderhalf jaar het strikte coronabeleid doorzette in Zuid-Europa moet nu accepteren dat hij weg moet. Eind september zijn er verkiezingen voor een nieuw nationaal parlement.