Niet Onze Schuld! Landelijke actie – Pieter Stuurman

Niet Onze Schuld is een actie van alle Nederlandse gezinnen, voor alle Nederlandse gezinnen.

Binnenkort kunt u de energierekening niet meer betalen. Voelt u zich daar niet schuldig over. Het is niet uw schuld! Termijnbedragen die vijf tot tien maal hoger zijn dan voorheen zijn geen uitzondering meer. Dit leidt tot fatale schuldopbouw voor miljoenen gezinnen, en tot onrechtmatige huisuitzettingen. Gezinnen die de energierekening niet kunnen betalen, zijn géén wanbetalers. Het is niet hun schuld!

De consequenties van wanbeleid behoren gedragen te worden door degenen die ze veroorzaken. Niet door u!

– De onbetaalbare energie is het rechtstreekse gevolg van beleidsbeslissingen.
– De beleidsmakers zijn hier aansprakelijk voor. Het is hun schuld!
– De beleidsmakers zijn aansprakelijk omdat ze het probleem direct zouden oplossen door de gaswinning te hervatten.
– Wie in de positie is om gezinnen in nood te helpen, maar dat willens en wetens nalaat is schuldig.
– De getroffen Groningers kunnen ruimschoots schadeloos gesteld worden met de opbrengsten van de gaswinning.

Wat doen we?

– Wij schakelen het uitlezen op afstand van onze slimme meters uit.
– Wij stoppen onze automatische incasso’s.
– Wij stellen ons termijnbedrag handmatig bij.
– Wij blijven het normale maandbedrag van voor de extreme verhoging betalen.
– Wij laten ons niet onze huizen uitzetten.
– Komt er een deurwaarder, dan verwijzen we hem naar de beleidsmakers die aansprakelijk zijn.

Voorbeeldbrieven als reactie op aanmaningen van het energiebedrijf volgen binnenkort op deze site.

Voor deze speciale, landelijke actie schreef Pieter Stuurman een column, deze leest u hieronder.

Niet Onze Schuld – Pieter Stuurman

Buiten wat gemor en mensen die hun nieuwe termijnbedrag verontwaardigd op social media plaatsen, blijft het opmerkelijk stil rondom de onbetaalbare energierekeningen. Kennelijk dringt het nog niet door wat dit werkelijk gaat betekenen. Want we staan letterlijk aan de vooravond van de grootste humanitaire ramp uit de moderne geschiedenis. Het gaat leiden tot enorme armoede, hongersnood en bevriezing.

Een stijging van de vaste lasten van zo’n 500 tot 750 euro per maand betekent dat gezinnen moeten gaan kiezen tussen het betalen van de huur/hypotheek, het voeden van hun kinderen of het verwarmen van hun huis. En welke keuze ze ook maken (huur of energie – eten gaat sowieso voor), het leidt onvermijdelijk tot hun ondergang. De schulden lopen links- of rechtsom op waardoor gezinnen uiteindelijk op straat en in de kou komen te staan.

De energieleveranciers beweren dat ze mensen niet ”zomaar” zullen afsluiten. Nee, ze sturen eerst een aantal aanmaningen, en wordt er dan nog niet betaald dan gaan ze “in gesprek”. Lukt het dan nog niet dan wordt schuldsanering ingezet. Er wordt dus aangenomen dat mensen niet willen betalen, en dat ze met genoeg overreding wel over de brug zullen komen. Maar kennelijk laten ze de mogelijkheid dat ze simpelweg niet kunnen betalen buiten beschouwing. Terwijl dat toch het werkelijke probleem is. Deze mensen hebben altijd keurig op tijd betaald. Het zijn geen wanbetalers. Ze zijn met hun rug tegen de muur gezet.

Nederlanders hebben waarschijnlijk de beste betalingsmoraal van alle mensen ter wereld. Het is voor vrijwel iedereen vanzelfsprekend dat je je rekeningen betaalt. Maar als de vaste lasten het inkomen overstijgen dan valt er niks te betalen, een dus ook niks te saneren. Dan is het onmogelijk. En dan loopt de schuld dus onvermijdelijk op.

De term “schuld” is hierbij interessant. Schuld impliceert aansprakelijkheid. Het betekent dat iemand iets aangerekend kan worden als gevolg van zijn eigen acties. Maar de situatie waarin deze mensen verzeild geraakt zijn, is niet veroorzaakt door iets dat ze zelf gedaan hebben. Het is veroorzaakt door beleidsmakers die beslissingen genomen hebben. Zoals de krankzinnige sancties tegen Rusland. Zij hebben het veroorzaakt en dus zijn zij ervoor aansprakelijk. Is het dan werkelijk de schuld van al die gezinnen die niets liever zouden doen dan betalen, maar die het als gevolg van beleidsbeslissingen niet kunnen?

Nog interessanter wordt het als we beseffen dat de beleidsmakers ook andere beslissingen hadden kunnen nemen, met geheel andere gevolgen. Dat was (en is nog steeds) prima mogelijk. En dat weten die beleidsmakers zelf ook. We zitten in Nederland immers bovenop een enorme gasbel van 450 miljard kubieke meters die per direct beschikbaar gemaakt kan worden. De kraan openzetten is voldoende om deze kolossale ramp te vermijden, en tegelijkertijd gigantische opbrengsten te genereren. Opbrengsten die groot genoeg zijn om alle getroffen Groningers te compenseren met desnoods tien miljoen per beschadigd huis. En dan blijft er nog meer dan genoeg over om de Nederlandse economie te laten floreren en iedereen die nu met zijn rug tegen de muur staat uit de nood te te helpen. Desondanks kiezen de beleidsmakers ervoor om miljoenen gezinnen te ruïneren. En daarvoor zijn zij aansprakelijk. Wie anders?

Wie in de gelegenheid is om iemand die in nood verkeert te helpen, maar dat willens en wetens nalaat, is verwijtbaar. Gaat het slachtoffer ten onder terwijl er een goede mogelijkheid bestond hem te redden, dan is die passiviteit zelfs strafbaar. Dan is er dus sprake van werkelijke schuld.

Wanneer mensen als gevolg van beleidsbeslissingen hun energierekening niet meer kunnen betalen, dan ontstaat er een oplopende administratieve schuld die niet hun morele schuld is. Zij zijn er niet aansprakelijk voor, om de doodsimpele reden dat zij het probleem niet zelf veroorzaakt hebben. Het is de schuld van degenen die het wel veroorzaakt hebben, en die ook nog eens een prima mogelijkheid hebben om het op te lossen. Mijn voorstel is dan ook dat we het oude termijnbedrag blijven betalen. En dat we de deurwaarders, die het erg druk gaan krijgen, vriendelijk maar beslist doorverwijzen naar de beleidsmakers. Het is niet uw schuld. Het is hun schuld!