President Colombia roept Latijns-Amerika op tot einde ‘War on Drugs’: “Wat is verslavender voor de mensheid? Cocaïne, steenkool of olie?”

“Wat is verslavender voor de mensheid? Cocaïne, steenkool of olie?” Dat zei Gustavo Petro tijdens de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.* De miljoenen mensen die opgesloten worden in de Oorlog tegen Drugs, de coca-bestrijdingsmiddelen die rivieren verwoesten, de eetbare gewassen die het afleggen tegen de veel lucratievere druggewassen… De Colombiaanse president roept ‘de Amerika’s’ op een einde te maken aan een irrationele oorlog.

‘Kunnen we niet beter stoppen met die oorlog zonder winnaars?’ vragen politieke leiders zich steeds weer af in relatie tot de ‘War on Drugs’. Nu staat Colombia’s net gekozen president Petro in de schijnwerpers. In een speech voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties liet hij zich onlangs uit over wat hij ziet als irrationeel en contraproductief beleid.

De oorlog tegen drugs wordt aangestuurd door Amerika en richt zich op de bron van productie zuidelijk van haar landsgrenzen. Daar richt het veel schade aan met onder andere geweld, militarisering, landbouwvernietiging en milieuvervuiling. Maar ook in Amerika zelf wordt het probleem alleen maar groter. “Als we nu niet stoppen met de oorlog tegen drugs die al veertig jaar voortduurt, zal Amerika meer dan twee miljoen extra doden door overdoses Fentanyl tegemoet zien. Miljoenen Afro-Amerikanen zullen hun leven doorbrengen in private gevangenissen.”

Een voortzetting van de oorlog tegen drugs zal in zowel Latijns-Amerika als in de Verenigde Staten “het einde van de democratie” betekenen. Bekijk hieronder Petro’s speech naar het Engels vertaald.

War on Drugs

De oorlog tegen drugs werd uitgeroepen door de Verenigde Staten, die haar peilen richtte op landen als Colombia, Bolivia en Mexico. De productie van drugs zoals cocaïne, verschoof telkens. Was de strijd het grootst in Colombia, dan verschoof het naar Bolivia. Werd daar de doorvoer aan banden gelegd, verhuisde de bedrijvigheid naar Mexico. Kwestie van vraag en aanbod.

De vraag komt voor het overgrote deel uit Amerika. Zolang daar niets aan gebeurt, zullen mensen wegen vinden om in het aanbod te voorzien. Een uitzichtloze situatie, menen politieke leiders uit Latijns-Amerika steeds weer. Want zij blijven zitten met het geweld, en een politie- en defensieapparaat dat een groot deel van ’s lands arbeid en kapitaal opslokt.

Verslavend

“Het terugbrengen van druggebruik doe je niet door oorlog te voeren. Dat doe je door samen een betere samenleving op te bouwen. De ziekte van de samenleving zal niet worden geheeld door de stupide misvatting van een verband tussen consumptie en geluk.”

In zijn oproep aan alle Latijns-Amerikaanse landen om het beleid om te gooien beschrijft hij de kwestie breder: “Wat is verslavender voor de mensheid? Cocaïne, steenkool of olie?”

“Machthebbers doen ons geloven dat cocaïne gif is en moet worden vernietigd, maar er overlijden maar kleine aantallen aan overdoses… Daarentegen worden steenkool en olie beschermd, ook al kan het de gehele mensheid uitwissen.” Petro ziet dat als de verkeerde prioriteiten. Hij spreekt van een klimaatramp en een wereld die de andere kant op kijkt terwijl de Amazone op zijn continent en in zijn land in rap tempo wordt gekapt.

De echte vijand is het grootkapitaal, vindt de linkse leider, gebruikmakend van een narratief van “meer en meer consumeren, meer en meer produceren, en voor sommigen meer en meer geld.”

Latijns-Amerika

Latijns-Amerika is een continent dat niet elke dag de krantenkoppen haalt. Verkiezingen in Brazilië, een ambassadeur die elders het land wordt uitgezet, een voetballer uit Argentinië… dat is het zo ongeveer. Economisch is het niet van groot belang voor Nederland en op militair gebied valt er weinig van te vrezen.

Voor de Verenigde Staten ligt dat anders. Bolivia heeft een grote mijnbouwsector en Venezuela bezit olie. De koeien van McDonald’s grazen in de Amazone. Bananen komen uit… vandaar de naam ‘Bananenrepubliek’.

De bendecultuur in Midden-Amerika is voor een aanzienlijk deel ontstaan door jongens en jonge mannen die in steden zoals Los Angeles verzeilden in bende-oorlogen, het land zijn uitgezet, en hun praktijken in het land van herkomst hebben voortgezet. Kortom: op allerlei manieren zijn de Amerika’s met elkaar verbonden.

Machtsverschuiving

Door een combinatie van zwakke economische en politieke structuren en daarnaast een militaire overmacht, heeft Amerika altijd veel invloed gehad op het continent. Berucht zijn de coups en de dictaturen die ten tijde van de Koude Oorlog werden gesteund door Grote Broer Amerika om de belangen veilig te stellen.

Tegenwoordig ontmoeten de Verenigde Staten meer weerstand van regeringen her en der. Het buitenlands beleid heeft zich bovendien steeds meer op het Midden-Oosten gericht, al heeft het land nog steeds een grote vinger in de pap bij de vele Zuiderburen. China mengt zich ondertussen ook in de strijd om grondstoffen en economische aanwezigheid in het algemeen.

Lot in eigen hand

Zogeheten ‘linkse leiders’ zoals Petro, de Boliviaanse Luis Arce en wellicht binnenkort Lula da Silva in Brazilië, zouden de krachten kunnen verenigen. Ook een ‘rechtse’ (bitcoin)president zoals Nayib Bukele van El Salvador, vindt ondertussen dat de tijd gekomen is het lot als land weer in eigen handen te nemen. Daarbij verwijst hij naar de Rijke Buur die “het recht niet heeft om zijn buur orders op te leggen.”

*Dat deed hij twee weken geleden. Café Weltschmerz had er nog niet eerder over bericht, dus het werd tijd.