Rosanne Hertzberger voorziet wereldwijde hongersnoden en meer ellende komende winter

‘Heus, het vergt niet veel voor afgehaakt Nederland om bruggen te bouwen tussen alle afzonderlijke crisissen. Net als het voor de elite niet veel vergt om die stemmen op een populistisch of racistisch hoopje te vegen.’ Daar kan alleen maar ellende van komen, denkt NRC-columniste Rosanne Hertzberger die de afgelopen tijd elk greintje optimisme heeft verloren over de nabije toekomst.

‘Voorspelling voor deze winter: wereldwijde hongersnoden vanwege peperduur voedsel door mislukte oogsten, dure kunstmest vanwege dure stroom en duur vervoer vanwege minimaal beladen schepen die over het laatste rivierstroompje zo ver mogelijk landinwaarts proberen te komen. Kerncentrales die niet te koelen zijn. Hydro-elektriciteit wat ooit als een duurzaam idee klonk. Kolencentrales die het probleem erger maken. En de verstopte methaanbommetjes die overal in de beddingen droog komen te liggen en alles in nog grotere versnelling brengen.’

Hertzberger, die zich de laatste jaren bij het dagblad mag onderscheiden met wat in Amerika een ‘op-ed’ wordt genoemd -sommigen spreken van ‘controlled opposition’ of een ‘dwarsdenker die binnen de lijntjes kleurt’, maar dat is weer een andere discussie-, is terug van vakantie. Daar heeft ze eens goed kunnen nadenken over wat Nederland, Europa en zelfs de wereld te wachten staat de komende tijd. Veel goeds is dat niet volgens haar.

De weerstand van de ‘coronavaccin dwang-criticus’ (ze noemt noch corona noch de vaccins als reden voor toekomstige rampspoed in haar opiniebijdrage dit weekend) tegenover de bestuurscultuur is duidelijk. Ze ziet een groeiende onvrede onder ‘de afhakers.’ Hertzberger begrijpt ze wel, beweert ze.

Er is genoeg reden om de dubbele moraal van ‘de elite’ (om dat woord maar weer een van stal te halen) te bekritiseren. Op zijn minst. De woede zwelt aan: ‘Die fluisterstemmen worden eerst mompelaars en uiteindelijk spreekkoren, die straks op het einde van de gure winter precies voor de Provinciale Statenverkiezing hun maximale sterkte bereiken.’