Topwetenschappers Amerikaanse gezondheidsdiensten voelen zich steeds machtelozer: ‘Ik kijk naar een horrorfilm’

Topmensen van Amerikaanse overheidsinstanties zoals het Centers of Disease Control (CDC), de National Institutes of Health (NIH) en de Food and Drug Administration (FDA) zijn in toenemende mate verbitterd en gefrustreerd over de koers van hun werkgever: ‘Het is alsof ik naar een horrorfilm kijk en ik mijn ogen niet dicht mag doen.’

Aldus een FDA-medewerker. ‘Mensen krijgen slecht advies en we kunnen er niets van zeggen.’ Veel mensen in de top van organisaties zoals NIH, CDC en FDA vertrekken, onder meer vanwege de vaccinatiebesluiten aangaande jongeren en kinderen. Dat laat de instanties soms stuurloos achter. Kritiek vanuit de toplaag op het beleid bereikt de hoogste regionen ook minder makkelijk. Veel mensen in dienst zijn angstig, wat ook de reden was voor velen om alleen anoniem mee te werken aan het artikel van Common Sense.

Goede intenties

Het stuk geeft een inkijkje in de burelen van de invloedrijke instanties, waar wetenschappers en andere medewerkers met goede intenties in een corrupte omgeving werken. De reactie van het personeel op de misstappen varieert van ‘vreselijk pijnlijk allemaal, maar ik moet het nog even tot uitzingen tot mijn pensioen,’ tot zwijgen: ‘Ik vertelde mensen altijd met trots dat ik voor CDC werkte. Nu schaam ik me daarvoor.’

Waar ze zich dan specifiek over schaamt? De vaccins voor kinderen onder de vijf jaar die in juni werden goedgekeurd bijvoorbeeld. Een FDA-medewerker geeft zijn visie op de rammelende data die als basis dienden voor de aanbevelingen rond vaccins: ‘Het grote publiek heeft geen idee hoe slecht al deze data zijn. Het zou geen enkele andere autorisatie overleven.’ De twee autoriteiten op het gebied van vaccins binnen het agentschap, Dr. Marion Gruber en De. Philip Krause zijn echter vorig jaar al opgestapt. Juist vanwege de druk op autorisatie van vaccins voor kinderen.

Bij zowel de NIH, de FDA als de CDC is sprake van een angstcultuur, laat het stuk zien. ‘Als je je uitspreekt, zul je daaronder lijden,’ kreeg iemand van FDA te horen. Een NIH-medewerker: ‘Er heerst een stilte, een onwil om iets te zeggen. Hoewel ze weten dat sommige zaken die naar buiten komen absurd zijn.’

Systeem en verantwoordelijkheid

Is hier sprake van goede mensen die werken op de verkeerde plek, op het verkeerde moment? Zijn ze slachtoffer van een verrot systeem waar politiek en financiële belangen het beleid binnendringen? Of stonden ze erbij en keken ze ernaar toen de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van hun werkgever langzaamaan afkalfde?

Kunnen ze naar buiten komen met belastende informatie, is er een klokkenluidersregeling, of wordt hen van overheidswege dan het leven zuur gemaakt? Wil men het wel opnemen tegen een overheid die zelf zo nadrukkelijk haar eigen agenda lijkt door te willen voeren? Zijn er alternatieven voor de wetenschappers, kunnen ze werk krijgen hetzij bij een onderzoeksinstituut of een commercieel bedrijf?

Een hypotheek, een studie voor de kinderen, een pensioen… Daar wordt vaak naar verwezen. Zou je dat allemaal wel op het spel zetten? ‘Ik wil het van binnenuit veranderen…’ ‘Als ik het niet doe, doet een ander het wel…’ ‘Ik ben slechts een radartje in het geheel…’

Maar hoelang kun je ‘het systeem’ of ‘de (bedrijfs)cultuur’ nog de schuld geven, en wanneer begint het echt te knagen en neemt iemand zijn verantwoordelijkheid? En tot slot: wanneer barst de bom echt, als er echt zoveel onvrede is, en hoe lang kunnen instanties zoals het CDC, FDA en NIH nog enige autoriteit overleggen?