Van Wederopbouw naar Zelfvernietiging? – Column Gilles den Boer

Vlak na de 2e WO werd ik geboren in een verwoest land wat 5 jaar onderdrukking had ondergaan. Velen, waaronder mijn oom, hadden hun leven gegeven voor de vrijheid. 

Nog niet volledig bekomen van alle verschrikkingen, werd Nederland weer opgebouwd. Vrijheid stond hoog in het vaandel en “DIT NOOIT MEER” was de drijfveer voor de wederopbouw. Met hulp van de VS, het Marshallplan, kwam de wederopbouw rap van de grond. In 1949 werd de NAVO opgericht en als tegenhanger kwam in 1955 het Warschaupact. Met deze twee tegenpolen was de Koude Oorlog officieel een feit. De Europese Economische Gemeenschap (EEG) ging op 1 januari 1958 van start, een samenwerkingsverband tussen België, de Bondsrepubliek Duitsland, Frankrijk, Italië, Luxemburg en Nederland. De EEG stond aan de basis van de huidige Europese Unie. Tot de jaren 60 ging men met de wederopbouw heel voortvarend te werk, maar daarna kwam de klad erin. De eerste haarscheurtjes in de saamhorigheid van de maatschappij werden zichtbaar. Vooral vanuit het linkse gedachtegoed moest alles kunnen en was het vrijheid blijheid.

Na de ontdekking van onze aardgasbel in Slochteren, wat uiteindelijk de grootste gasbel van Europa werd, leek Nederland onschendbaar. Zuilen werden omgeschopt en van de hippies tot aan de nozems werd er aan de wortels van de maatschappij gezaagd. De PvdA was prominent lid van de toenmalige Kabinetten en de eerste aanval op de steunpilaren van de economie; de Kolenmijnen, de Scheepsbouw en de Textielindustrie werd ingezet. Al deze sectoren werden opgedoekt en verdwenen uiteindelijk naar landen als Korea, India en China. D66 was ondertussen opgericht met mooie ideeën, zoals een bindend referendum en een gekozen burgemeester, ja het kan verkeren. In 1968 had Nieuw Links, een extreem progressief groepje binnen de PvdA, de Mammoetwet erdoor weten te jassen, die uiteindelijk de kennismaatschappij van nu zou ondermijnen.

Ondertussen was de koude oorlog in volle gang en na de bijna kernoorlog door het conflict tussen Chroesjtsjov en Kennedy over Russische kernwapens op Cuba in 1962, waren er met name in Azië en Zuid- Amerika diverse onafhankelijkheidsoorlogen aan de gang. Het is overigens de moeite waard om de aanloop van de Cubacrisis eens te reflecteren met de aanloop van de oorlog in Oekraïne.

In al die onafhankelijkheidsoorlogen stonden de Sovjet-Unie en de VS lijnrecht tegenover elkaar. In die landen was de Koude oorlog niet zo koud. De oorlog in Vietnam was intussen door de VS overgenomen van Frankrijk, die met de staart tussen de benen uit Vietnam was vertrokken. Tegelijkertijd weekten de koloniën zich los van hun veroveraars, vaak direct gevolgd door een burgeroorlog, omdat zij aan hun lot werden overgelaten.

In ons land werd het Sociale stelsel intussen dusdanig uitgebuit door velen die liever een sociale uitkering hadden, dan (ongeschoold) werk te doen. Met de BMW en de Mercedes voor de deur werd de WW- of Bijstandsuitkering bij de Sociale dienst opgehaald. Handje ophouden werd belangrijker dan het land opbouwen. De betrokkenheid bij het werk werd daardoor minder en minder en de aanzet naar de huidige passieloze maatschappij van nu was gegeven. Zo min mogelijk werken en zoveel mogelijk geld verdienen, dat was het motto geworden. Door de feministische actiegroep “Dolle mina”, werden de vrouwen aangespoord om te gaan werken. Een mooi streven, maar toch kwam de vrouw niet echt los van het aanrecht en het gezin, maar de deeltijdmaatschappij was wel geboren. Huisartsen en onderwijzers maken er nu ook grondig gebruik van, wat ten koste gaat van de arts – patiëntrelatie en van de kinderen in het basisonderwijs met minimaal twee onderwijzers voor de klas. Wellicht een mooi onderwerp voor een volgend artikel?

Door dit alles werd het vuile werk te min en de gemiddelde Nederlander kreeg elitaire trekjes. Men ging naast de schoenen lopen en mooie, vooral Engelse termen, deden hun intrede. De schoonmaakster was interieurverzorgster geworden en een vertegenwoordiger werd een accountmanager. Nederlandse Bescheidenheid werd ingeruild voor Status. Maar het vuile werk moest toch gedaan worden en de eerste Gastarbeiders werden naar Nederland gehaald. Vanaf begin jaren zestig waren dat arbeiders uit de Zuid-Europese landen, zoals Italië, Spanje en Portugal, maar al snel kwamen de goedkopere arbeidskrachten uit Turkije en later ook uit Marokko naar ons land. Deze arbeiders waren voor de industrie zo aantrekkelijk, dat men in Turkije en Marokko op grote schaal wervingsacties organiseerden om de mannen te verleiden bij hen in Nederland te komen werken. In het begin waren de Gastarbeiders ook echt te gast, zij kregen korte contracten en zij gingen meestal na een verblijf van een paar jaar weer terug naar hun geboorteland. Maar de industrie vond dit toch niet zo praktisch en begon bij politiek Den Haag te lobbyen om de verblijfsperiode verder op te rekken. Met als resultaat dat, op initiatief van de regering van wijlen Joop den Uyl (PvdA), de Wet op Gezinshereniging in 1974 werd ingevoerd. Met deze wet werd de deur opengezet voor de problemen en ellende die ons land vandaag de dag nog ondervindt. Vanaf dat moment was de gastarbeider geen Gast meer.

Door deze regelgeving kon men zich met het gehele gezin permanent in Nederland nestelen. Bovendien werden zij van alle kanten door zowel de landelijke als de plaatselijke overheid maximaal gepamperd. Zoals nu nog steeds gebeurt, werd men van meet af aan in alles gefaciliteerd. Nederland was het beloofde land geworden, waardoor Turkse- en Marokkaanse mannen steeds vaker op eigen initiatief en op goed geluk naar Nederland kwamen. Hier aangekomen, werk of geen werk, genoten zij van onze sociale voorzieningen en lieten vervolgens hun volledige gezin overkomen. Vaak gaven zij dan ook nog wat fictieve kinderen op die nog in hun thuisland zouden verblijven om wat extra kinderbijslag te ontvangen, controle daarop in het land van herkomst was toen onbegonnen werk. Nederland was voor hen het paradijs op aarde en zo was ook de eerste stroom gelukzoekers een feit geworden.

Het ging van kwaad tot erger en erger en erger. Grote steden als Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag stroomden vol met niet-westerse allochtonen en de problemen in de wijken stapelden zich door het gigantische cultuurverschil razendsnel op. Los van de onwil om te integreren (opgelegd door de Koran en de Sharia) waren (zijn) de culturele contrasten zo groot, dat de bewoners in de wijken (allochtoon en autochtoon) van meet af aan al wisten dat integreren nooit zou lukken. Ondanks dit, bleef de politiek volharden in haar beleid, zij ging koste wat het kost gewoon door met het proberen te bereiken van het onmogelijke. Geheel politiek Nederland hield vast aan de Multiculturele samenleving. De autochtone burgers, die in hun eigen land steeds meer in een getto en een isolement kwamen te wonen, verhuisden massaal naar de zogenaamde groeigemeenten. Met als gevolg de zogenoemde Zwarte wijken met Zwarte scholen in de grote steden. De term “ZWART” is nu taboe, maar toen bedacht de politiek dit soort termen zelf! De wijken verloederde in rap tempo, het werd onveilig op straat en de autochtone vrouwen werden voortdurend lastiggevallen, mijn vrouw en dochters hebben dit zelf aan den lijve ondervonden. Het was schering en inslag, het hedendaagse grensoverschrijdend gedrag is er niets bij. Als één der laatste der Mokumers heb ik om die reden mijn eigen stad moeten ontvluchten. De Omvolking in de grote steden was ingezet en de rest van het land en geheel Europa zou snel volgen, velen met mij wisten toen al dat dit zou gebeuren.

We zijn inmiddels in de jaren tachtig en de overheid weigerde nog steeds om de al maar groter wordende problemen op te lossen. Voor de autochtoon werd de situatie in deze wijken dus steeds nijpender en ook de politie had toen al haar handen vol om in die wijken de Openbare Orde te handhaven. Bij een melding van een onschuldig vuilnisbakbrandje kwamen naast de Brandweer ook meerdere politieauto’s ter plaatse. Want kwamen zij alleen, dan werden zij door de plaatselijke allochtone jeugd aangevallen en bekogeld met stenen. Gezag werd door de nieuwe Nederlanders niet gerespecteerd. Het ondermijnen van de Westerse samenleving was hen van baby af aan met de Islamitische paplepel ingegeven.

Voorwaarden, zoals de Nederlandse taal leren, alvorens zich in Nederland te mogen vestigen, was nog steeds niet aan de nieuwkomers opgelegd en de deur naar onvrede en een ontwrichte samenleving stond ook nog steeds wagenwijd open. De laatste autochtone burgers in de probleemwijken, zagen het steeds meer fout gaan, maar als zij dit in een buurtbijeenkomst of bij de gemeente aankaartte, dan werden zij uitgemaakt voor Racist. Ook het feit dat de niet westerse allochtoon weigerde te integreren werd genegeerd. Dat niet integreren was toch vooral de schuld van de racistische autochtoon, het eerste schuldcomplex dat ons werd aangepraat. Vanuit de nog steeds overheersende traumatische gedachte van “DIT NOOIT MEER”, moest de autochtoon de islamitische nieuwkomers in hun waarde laten. Met die gedachte lieten wij als Westerse beschaving toe dat de Islamitische medelanders hun vrouwen, met de Koran en de Sharia in de hand, niet echt vrouwvriendelijk behandelden. Onze opgebouwde vrouwenrechten, golden niet voor deze nieuwe Nederlandse vrouwen. Opnieuw een waarde in onze beschaving die wij zonder enige vorm van weerstand lieten varen. Ook de eerdergenoemde feministische actiegroep “Dolle Mina” bleef muisstil. Door dit te tolereren werd zelfs de kleinste hoop op Integratie in de kiem gesmoord. Aanpassen, de kern van integratie, was in deze context een vies woord geworden. Partijen als de Centrumpartij, later Centrum Democraten, van Hans Janmaat en de Nederlandse Volksunie van Joop Glimmerveen, die destijds voortdurend waarschuwden voor hetgeen er allemaal in Nederland misging, inclusief het overbelasten van alle sociale voorzieningen, de Zorg, het Onderwijs en de totale afbraak van de Nederlandse cultuur, werden weggezet als Neonazi’s.

Het gevolg was een selectieve verbazing bij de heersende politiek, toen in de jaren negentig uit onderzoek bleek dat de 1e generatie allochtonen op geen enkele wijze was geïntegreerd, hun bruid haalde zij nog steeds uit hun geboorteland omdat deze zich zonder enige moeite volledig ondergeschikt maakte aan de bruidegom. Voor de autochtone burger was hier geen onderzoek voor nodig geweest, die schreeuwden dit al van meet af aan, maar helaas waren zij roepende in de woestijn. De door de heersende politiek zo gepropageerde Multiculturele samenleving, was volledig mislukt en was niet alleen financieel maar ook maatschappelijk volledig ten koste gegaan van de belastingbetalende burger. Van hun belastinggeld waren ondertussen miljarden Guldens besteed aan een met name linkse Utopie. Toen al propageerden zij dat er een cultuuromslag moest komen, waarbij wij onze afkomst massaal moesten verloochenen. De Gouden eeuw had ons alleen maar slechte dingen gebracht en onze zeehelden werden criminelen. Alles werd volledig uit zijn tijdsbeeld gehaald, wat we nu opnieuw doen in o.a. de Slavernij discussie. Maar deze politieke desillusie werd door de zittende macht, incl. de VVD, volledig genegeerd, de allochtoon moest en zou integreren. Tegen alle logica in ging men gewoon door met het uitvoeren van het bestaande beleid. Achteraf en met het besef van nu, de start van de realisatie van de onderliggende agenda. Het WEF kreeg geleidelijk aan grond onder de voeten.

Ondertussen was de Berlijnse muur tussen Oost en West gevallen en de Sovjet-Unie versplinterde. Het Warschaupact werd opgeheven, maar de NAVO bleef intact, een gemiste kans voor de Wereldvrede.

Steeds meer Zuid-Europese- en Oostbloklanden traden toe tot de EU. Ook al voldeden zij niet aan de EU-normen, de EU moest een zo groot mogelijk verenigd Europa worden. Naast de al bestaande corruptie kwam daarmee ook de machtswellust van de EU steeds meer om de hoek kijken. Door het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, ontpopte de VS en de NAVO zich als de z.g. Wereldverbeteraars. Eerst waren het Vredesmissies, zoals in voormalig Joegoslavië, maar al snel werden zij de agressor en begonnen zij oorlogen te voeren in landen als Irak en later Afghanistan. Daar zouden zij met een oorlog de burgers wel even verlossen van hun dictators. Helaas weten we allemaal met welke desillusie dat is afgelopen. Maar dan in 2001, in aanloop naar de 2 e Kamerverkiezingen van 15 mei 2002, kwam de verlosser ten tonele die Nederland ging redden. Hij was de hoop van het Volk, maar de angel van de politiek. Het Volk trok onder zijn leiding ten strijde om de Nederlandse (Westerse) normen en waarden weer in ere te herstellen. Maar dit was niet de bedoeling van de politieke orde en hij werd door alle “Democratische” partijen tot op het bot gedemoniseerd, iets wat we trouwens nu weer zien. Hij werd vergeleken met alle Duitse duivelse fascisten uit de 2e WO. Nu mogen we geen vergelijkingen meer trekken met Nazi Duitsland, maar zij die het nu verbieden, hadden er toen zelf het patent op.

Kortom geen enkel middel werd geweerd en de politiek deed er echt alles aan om deze man te stoppen, ook toen natuurlijk met ondersteuning van de Nationale Staatsomroep, de buikspreekpop van de overheid. Maar, in tegenstelling met nu, was het Volk niet te remmen. De massa was wakker en was vast besloten om deze man Premier van Nederland te maken. Alleen een kogel kon deze man die Nederland liefhad, nog stoppen. En dat geschiedde, op zes mei 2002 werd hij geëxecuteerd. Nederland was in zijn democratische ziel geraakt. Na alle demonisering was het Volk ervan overtuigd dat de kogel van links kwam. Dat het een politieke moord was, is wel duidelijk, maar met de wetenschap van nu is het zo goed als zeker dat de schoten wel zijn gelost door een linkse Milieuactivist, maar dat het wapen en de munitie uit Brussel en/of Davos kwam. De kogels hadden niet alleen de verlosser gedood, maar ook het Volk in het hart geraakt. Het was kwetsbaar geworden en alle moed was weggevaagd, het pad naar de totalitaire macht lag open. Ook de EU werd steeds machtiger en wij leverden zonder veel weerstand onze identiteit in. Elk referendum werd genegeerd en in 2008 stortte het financiële systeem in.

Vervolgens brak de Arabische lente uit, een golf van revoluties en opstanden in het Midden-Oosten. Het Midden-Oosten stond in brand en de vluchtelingen stroomden massaal richting Europa. Nadat er op cruciale posities in de Europese landen en binnen de EU, WEF- leden waren geïnstalleerd, werden deze Vluchtelingen stromen door z.g. hulporganisaties professioneel gefaciliteerd. De toestroom werd alleen maar groter en de Omvolking was definitief in gang gezet. Buitengrenzen van Europa bestonden niet meer en de selectieve bezorgdheid hierover van de Overheid en de EU was schering en inslag. Vanaf 2015 ging het helemaal los en zogenaamde deals met Turkije waren allemaal bedrog, die de massa rustig moest houden. Het Volk stond erbij, keek ernaar en de Weelde blokkeerde het verzet.

Nog steeds ziende blind levert de Europeaan en dus ook de Nederlander steeds sneller zijn beschaving in. Maar niet alleen de cultuur van het Westen wordt gesloopt, op termijn gaan alle Culturen en Religies op de schop. Alle Culturen moeten namelijk samensmelten tot één Cultuur en dat is GEEN Cultuur. Maar, een samenleving zonder een gemeenschappelijke oorsprong heeft geen cohesie, tenzij de mens zich laat transformeren tot Robot.

Systematisch kwam de ellende als instrument van de macht over ons heen. Zonder veel weerstand ging de massa akkoord met de Euro, met de opgelegde Europese regels die onze autonomie vernietigen, met Voedselbanken, met een uitgeholde Zorg die ons tijdens COVID-19 miljarden heeft gekost, met schaalvergrotingen in het Onderwijs en de Politie, met marktwerking in de Zorg, met privatisering van de Nutsbedrijven (onze eerste levensbehoeften) etc. Na COVID-19, de testfase van de Elite naar de ultieme macht, gaan we nu zelfs gedwee akkoord met een corrupte EU die ons heel subtiel en zonder onze inspraak een oorlog inzuigt. De antilogica in de politiek ten gunste van de uitvoering van de onderliggende agenda, viert hoogtij en wij laten het allemaal toe. Denkende dat we leven in een Democratie, leven we steeds meer in een maatschappij vol met Desillusie. De hypnose doet nog steeds zijn werk en leidt ons naar de slachtbank. Het besef dat alle problemen worden veroorzaakt doordat er te veel mensen in Nederland rondlopen, dringt maar niet bij de massa door. Maar, als je verbanden legt tussen bepaalde ontwikkelingen in het verleden, dan zie je een patroon, waarbij het WEF voortdurend als het zwaard van Damocles boven ons hoofd hing. De veenbrand wordt nu steeds meer zichtbaar en lijkt niet meer te blussen.

Met de toenemende armoede om de gigantische woekerwinsten van de Farmaceutische industrie, van de Energie- en Oliebedrijven te betalen, met de systematische Omvolking, met de afbraak van onze Cultuur en onze Gouden Eeuw, met het elimineren van Zwarte Piet, met het absurde Woke gebeuren en al die andere aangeprate onzin, vernietigen wij onze Westerse beschaving.

Kortom de massa denkt in de prachtige villa Nederland te wonen en ziet niet in dat dit ondertussen een krot is geworden. Alle (sociale) voorzieningen werken niet meer en huisbaas Rutte weigert er ons geld in te steken.

Wanneer knippen wij de touwtjes van deze Marionetten eens door!! De door ons “gekozen” machthebbers hebben de smeerolie uit de Democratie gehaald, en wij beseffen maar niet, dat wij de enige zijn die de smeerolie kan verversen. Kritische vragen, zoals:

– Verlopen onze verkiezingen nog wel eerlijk,
– Leven we nog wel in een Rechtstaat,
– Is het WEF wel zo onschuldig,
– Waarom leveren wij aanvalswapens aan Oekraïne,
– Is de vaccinatie op termijn misschien wel de grootste genocide van de
beschaving,
– Etc., etc.

zijn geen complottheorieën meer, maar realistische vragen.

Over hoe het nu verder met ons zal vergaan, ben ik niet zo optimistisch. Als ik de massale weerstand van het Volk tegen de politieke Elite van 22 jaar geleden afzet tegen de weerstand van nu, dan word ik daar niet vrolijk van. De oorzaak is GEWENNING! De generaties vanaf de jaren zeventig hebben Nederland niet in zijn volle glorie gekend. Het is net als de Euro, als je de Gulden niet hebt meegemaakt, dan reken je de Euro niet meer om naar de Gulden en vind je de Euro en een digitale munt de normaalste zaak van de wereld. Wel word ik blij als ik geleidelijk aan toch steeds meer jongeren om me heen in verzet zie komen. Zij moeten uiteindelijk hun eigen toekomst bepalen en snel beseffen dat hetgeen er nu gebeurt geen videospelletje is. Dringt dit besef niet snel door, dan is het op heel korte termijn ook voor hen “GAME OVER!”.

Op 15 maart a.s. komt er opnieuw een moment waarop de massa het tij kan keren. Maar helaas ziet het er niet naar uit dat men voor deze ommekeer gaat kiezen. Mijn vrees dat mijn oom zijn leven vlak voor de bevrijding in 1945 voor niets heeft gegeven, wordt steeds groter. Met de 3e WO voor de deur, is Zelfvernietiging dichterbij dan ooit!

Laat de raderen draaien!