Als we nu niet mogen vergelijken, wanneer dan wel? – Mordechaï Krispijn

Op 25 september werd de Coronapas ingevoerd. Nu, bijna 10 dagen verder, begint de nieuwe realiteit zichtbaar te worden.

Mensen die bewust of onbewust meedoen aan uitsluiting doordat zij de QR code laten scannen en binnen mogen zitten. Droog, warm en comfortabel. Mensen die gaan voor eenheid en verbinding moeten buiten plaats nemen. In de kou en soms ook de regen. Mensen met een QR code mogen naar het theater en de bioskoop. Mensen zonder QR code moeten toezien hoe anderen naar binnen lopen.

Ondernemers die controleerden op de verdeeldheidspas moesten afgelopen week een onmenselijk beleid uitvoeren. Ondernemers die niet willen discrimineren worden keihard aangepakt en hun restaurant wordt onder hoge dwangsommen gesloten.

We stonden 3 oktober op een bijzondere plek. De Dam van Amsterdam. Als jij je ooit hebt afgevraagd hoe het kon dat zo weinig mensen iets deden in 40-45, toen velen, vooral uit Amsterdam werden afgevoerd. NU WEET JE HET.

En ik begrijp het. De situatie is niet 1:1 te vergelijken. Wij, de Joden, werden toen uitgesloten om wie wij waren. Nu worden wij, die niet gevaccineerde uitgesloten om wat wij vinden. Toen was er een buitenlandse bezetter die gewapend het land was binnen gevallen. Nu is het onze eigen overheid. Je mag jezelf de vraag stellen wat erger is.

En nee, ik heb het niet over de vervolgingen en de deportaties. Natuurlijk niet. Dat hoeft ook niet. Ik heb het over de uitsluiting van een deel van de samenleving.

De verhalen van familieleden die de oorlog overleefden zal ik nooit vergeten. Zo vertelde een van mijn tantes die de oorlog overleefde hoe het begon. Zo werd het op 15 september 1941 Joden verboden om cafés, restaurants, parken en bioskopen in te gaan. Haar vader mocht op een bepaald moment niet meer ondernemen. Dat was verboden. En zo zag hij zich genoodzaakt te gaan handelen in voedselbonnen. En hij werd verraden. Door een landgenoot.

75 jaar lang stonden onze ministers, onze Joodse organisaties en het Koningshuis, op de dam, te verkondigen dat het nooit meer mocht gebeuren, dat we het nooit mochten vergeten. Dus, waar zijn MIJN, WAAR ZIJN ONZE Joodse organisaties als ik we ze nodig hebben? Ze geven niet thuis. Integendeel!

Het Nieuw Israëlitisch weekblad, Het Centraal Joods Overleg, Het CIDI, Het Nederlands Auschwitz Comite en het Nationaal Holocaustmuseum geven niet alleen niet thuis, ze vroegen op 19 september jl. een week voor de invoering van deze uitsluitingspas, aan de Tweede Kamer zich uit te spreken tegen iedere vorm van vergelijking met de Holocaust.

Maar het ging helemaal niet over de Holocaust. Het ging over de vergelijking met de UITSLUITING van een deel van onze samenleving! Dus Rob Jette, als er iemand hier excuses aan mag bieden, dan bent u dat wel.

En als we NU niet mogen vergelijken met wat er toen gebeurde, wanneer dan wel?