Nederlands-Indië: De pijnlijke waarheid – Max Van Der Werf en Jeffry Pondaag

Jarenlang voerde de Indonesische Jeffry Pondaag succesvolle rechtszaken tegen de Nederlandse staat. In 2011, na een historisch proces, oordeelde de civiele rechtbank in Den Haag dat Nederland inderdaad schuldig was aan een bloedbad dat Nederlandse soldaten in 1947 hadden aangericht in het West-Javaanse dorp Rawagede. Een aantal weduwen van mannen, inclusief nabestaanden van kinderen, die destijds waren geëxecuteerd werd elk 20.000 euro schadevergoeding toegekend. De Nederlandse ambassadeur moest persoonlijk excuses maken in het dorp.

Pondaag functioneert in deze zaken als de contactpersoon tussen de slachtoffers in Indonesië en de advocaten in Nederland. Hij is de voorzitter van stichting Komite Kehormatan Utang Belanda (KUKB, in het Nederlands: Comité Nederlandse Ereschulden.) Sinds 2006 werd de stichting bijgestaan door mensenrechtenadvocate Liesbeth Zegveld. Na het succes uit 2011 volgden meerdere zaken.

Echter, dit jaar liet Zegveld aan Pondaag weten dat zij besloten had om te stoppen. Ze wilde de Indonesische nabestaanden niet langer bijstaan en hij moest op zoek naar een andere advocaat. Max van der Werff spreekt met Pondaag over deze breuk en de dieperliggende oorzaken van Zegveld’s weigering de koloniale wetgeving expliciet te benoemen. Ook praten ze over Pondaag’s aankomst in Nederland in 1969 en hoe ons land omgaat met de geschiedenis. De kernvraag die hij keer op keer stelt is: “Waar haalt Nederland het recht vandaan om een land dat 18.000 kilometer verderop ligt als bezit te beschouwen?”