Zitten Verenigde Staten achter komende protesten in Cuba?

De Verenigde Staten willen via een kleurenrevolutie een coup plegen in Cuba, beweert de journalist Alan Macleod. De datum staat al vast: op 15 november zullen duizenden mensen de straat op gaan om te protesteren tegen de zittende regering.

Macleod spreekt van een kleurenrevolutie. Daarmee bedoelt hij een ‘door het Westen gesteunde poging tot machtsovername vanuit de bevolking’. Het idee is dat een politieke omwenteling vanuit het volk zelf lijkt te ontstaan. In werkelijkheid echter wordt het gevoed door buitenlandse financiële en morele steun. Aan het eind van dit artikel staan meerdere visies op het fenomeen.

Aanwijzingen

Om zijn stelling van Amerikaanse betrokkenheid te bewijzen komt Macleod met een aantal argumenten. Hij merkt ten eerste op dat de overheid geen afstand neemt van de aantijging dat de Verenigde Staten hebben meegeholpen aan eerdere demonstraties in juli tegen de Cubaanse regering: ‘Woordvoerder Ned Price van het ministerie van Buitenlandse Zaken weigerde het te ontkennen en gaf in plaats daarvan twee lange verklaringen over hoezeer de VS de eisen van de protesten steunen. Ook president Joe Biden verklaarde ‘achter het Cubaanse volk’ te staan.’

Ten tweede wijst Macleod erop dat de demonstraties van juli volgens hem wel spontaan tot stand gekomen leken vanuit een Facebookgroep, maar dat ze in werkelijkheid waren georkestreerd door de Cubaans-Amerikaanse gemeenschap in Florida.

Ten derde, schrijft de journalist in zijn bijdrage aan MintPress, is het politieke klimaat in Latijns-Amerika gunstig voor een regime change: ‘Nu zijn veel regeringen op het continent, vaak door Amerikaanse inmenging, de Verenigde Staten gunstig gezind. Daarmee komen eventuele sancties van een coup vanuit die landen te vervallen.’

Macleod stelt tenslotte vast dat er veel steun klinkt voor de aangekondigde protesten op 15 november. Hij voert daarvoor onder meer een Twitterbericht van de Amerikaanse diplomaat Brian Nichols aan: ‘De VS delen de visie van het Cubaanse volk: democratie, welvaart en mensenrechten. Wij steunen hun recht om vreedzaam bijeen te komen op 15 november en roepen de Cubaanse regering op om vrije meningsuiting toe te staan en naar het volk te luisteren. Hun stemmen kunnen niet tot zwijgen worden gebracht.’

The U.S. shares the vision of the Cuban people: democracy, prosperity, and human rights. We support their right to peacefully assemble on #15N and call on the Cuban government to allow free expression and listen to the people. Their voices cannot be silenced.

— Brian A. Nichols (@WHAAsstSecty) October 25, 2021

Dictatuur of soevereiniteit?

Het bericht van Nichols roept meerdere reacties op, zo blijkt wanneer men het Twitterbericht opent. Ricky Castillo ondersteunt hem van harte. Hij vindt het fijn dat er iets gebeurt aan het onrecht dat zich in zijn ogen in Cuba afspeelt: ‘Cuba is de oudste dictatuur van het gehele Amerikaanse continent. Je kunt niets zeggen of schrijven tegen het regime, dat staat in de wet! Meer dan 500 mensen zitten vast voor de vreedzame protesten van 11 juli.’

Lyudmila Pavlichenko is het daarentegen helemaal niet met Nichols eens: ‘Het Amerikaanse idee van welvaart voor het Cubaanse volk: verhonger ze totdat ze zo wanhopig zijn dat ze een Amerikaanse coup accepteren.’

Kleurenrevoluties

Mensen bekijken het fenomeen van de kleurenrevoluties op meerdere manieren, zo blijkt uit bovenstaande reacties. Tegenstanders zien het als een oorlog met nieuwe wapens: in plaats van tanks en geweren krijgen (veelal) jongeren via buitenlandse organisaties training in communicatie en (social) media. Op die manier mobiliseren ze mensen in hun strijd tegen de overheid, menen ze.

Door demonstraties en andere protestacties moeten ze volgens hen een sentiment in gang zetten dat de regering aan het wankelen brengt, waarna een nieuw – het Westen goed gezind- regime aan de macht komt. Niet alleen is er volgens critici sprake van (ideologische en economische) manipulatie, met de buitenlandse inmenging wordt ook de soevereiniteit van een land geschonden. Wanneer protesten niet puur vanuit het land zelf ontstaan, zullen de nieuwe volksvertegenwoordigers slechts de belangen van de ingrijpende macht behartigen. Zo raakt een volk van de regen in de drup, zeggen kritische volgers van deze vorm van buitenlandse inmenging.

Het is ook op een andere manier te bekijken: door gebrek aan financiële middelen, vervolging van tegengeluiden en sabotage van oppositiebewegingen kan de bevolking zelf niets tot stand brengen. De buitenlandse betrokkenheid geeft mensen echter wel de mogelijkheid op te staan tegen tirannen die de bevolking in een ijzeren greep houdt. De revoluties worden misschien vanuit het buitenland gesteund, is de gedachte, maar wel gedragen door de plaatselijke bevolking en zijn daarmee gerechtvaardigd.