‘Feminists of Maastricht’ kent geen genade voor ‘vrouwen’

De website van een universiteitsblad in Maastricht is door hackers drie dagen platgelegd omdat ze spraken over ‘vrouwen’ in plaats van ‘mensen die menstrueren.’ Alles wijst erop dat de actiegroep Feminists of Maastricht (FOM) verantwoordelijk is voor de cyberaanval.

Observant, het magazine van de Universiteit van Maastricht, werd half januari drie dagen uit de lucht gehaald middels een technologische aanval. Twee weken later stuurde Anonymous, in hun eigen woorden een actiegroep van ‘beschermers van de internetmachine’, een e-mail naar de Observant. In de mail werd de aanval opgeëist en gerechtvaardigd vanwege vermeende extreemrechtse, homofobe en transfobe ideeën van de krant. Naar aanleiding van de digitale confessie stapte het medium naar de politie. ‘Om het lopende onderzoek niet te belemmeren, besloot Observant pas na afloop daarvan over het opeisen van de cyberaanval te publiceren,’ is te lezen in hun artikel gewijd aan deze zaak. ‘Het onderzoek is inmiddels stopgezet; officieel vanwege een gebrek aan bewijs, maar feitelijk vanwege tijdgebrek bij de recherche.’

Bedreiging

Het begon met een -door de universiteit gesponsorde- actie van FOM en haar subgroep Bloody Serious ‘om her en der in de universitaire toiletten gratis tampons en maandverband neer te leggen,’ legt Observant uit. Niet alleen werkte de universiteit financieel mee aan de actie, het universiteitsblad voorzag het bovendien van publiciteit. Daar had de ‘feministische’ actiegroep tevreden mee kunnen zijn, maar het eiste meer: er werd in het bericht van Observant gesproken van ‘vrouwen’ als gebruikers van de tampons en maandverband. Dat schoot FOM in het verkeerde keelgat en moest ogenblikkelijk veranderd. Niet alleen vrouwen menstrueren namelijk… dus daar dreigden bepaalde mensen (trans…genders?mensen?entiteiten? fluïde geslachtswonders?) te worden buitengesloten. De redactie vond dat te ver gaan, waarop een mail volgde van de actiegroep: ‘Het “transfobe” stuk moest worden aangepast of verwijderd, eisten ze in een e-mail, anders “zullen we onze gemeenschap mobiliseren.”

Er volgde een redactioneel commentaar van Observant en een opiniestuk van een medewerker van de universiteit. Beide artikelen werden vanuit de hoek van FOM aangevallen in de commentsecties. Wanneer de site van het universiteitsblad half januari plat ligt, verschijnt er op Indymedia.nl een anoniem artikel over de aanval op het journalistieke platform van de ‘extreemrechtse universiteit.’ In het Engels staat er onder meer: ‘We vinden het belangrijk dat iedereen weet dat Observant extreemrechts is en racistische en transfobe artikelen plaatst.’ In hoofdletters sluiten ze hun bijdrage af met ‘OBSERVANT IS NOT PRESS, IT IS ONLY DEPRESSING!’ (Voorgaande is niet vertaald om zo de literaire vondst in  ere te houden.)

Bijval

Dat menstruatie een heet hangijzer is voor sommige vrouwen -pardon, eh mensen?- blijkt wanneer er een derde actiegroep om de hoek komt kijken: ‘Periods have no Gender.’ Zij mengen zich in januari ook in de discussie en slaan een agressieve toon aan in wat het stadium van debat op dat punt al lang voorbij is. Wanneer een anoniem Periods-groepje op haar Instagramaccount de e-mail van de daders van de DDos-aanval plaatst (de mail die Observant destijds dus nog niet openbaar had gemaakt om het politie-onderzoek niet te frustreren) wordt dat voorzien van een juichende aanbeveling. Daarop volgen ‘Vind-ik-leuks’ van onder andere FOM. ‘Maar ook Let’s Talk About YES (een publiekscampagne van Amnesty International waarvan de universiteit onlangs een manifest tekende) en een aantal individuen die zijn gerelateerd aan organisaties die onder het Diversity and Inclusivity Office van de universiteit vallen’, lijken  toe te stemmen met de aanval.

Het Maastrichtse blad voor studenten laat weten dat een DDos-aanval volgens cyberexperts van de politie voor een paar tientjes en met de juiste contacten te regelen is. Alles wijst erop dat het FOM, dat eerder nog dreigde ‘de gemeenschap te mobiliseren’, achter de actie zit maar zij doen daar zelf geen uitspraken over. Zowel Let’s Talk About Yes en FOM zijn inmiddels teruggefloten door Diversity Officer Constance Sommerey en hebben hun likes verwijderd.

Extreem

In het artikel van Observant is de mail van de DDos-daders in zijn geheel terug te lezen. Opvallend is de toon waarop gesproken wordt van ‘een lesje leren.’ De e-mail staat bol van aantijgingen en laat geen ruimte voor een weerwoord. Met de laatste woorden (wederom in hoofdletters) verklaren de opstellers van de brief waarschijnlijk het beste waar ze voor staan en hoe ze te werk gaan: ‘De internetmachine haat fascisten, racisten, homofoben, transfoben en xenofoben en zal dat altijd blijven doen!’ De felle aanval op wat men zou kunnen omschrijven als het verdedigen van een basaal ‘recht op vrije woordkeuze’ van het universiteitsblad, wordt in universitaire kringen niet radicaal afgewezen. Het blijft bij milde bewoordingen, valt uit het verslag van Observant op te maken. Diversiteitsmedewerker Sommerey noemt het voorval ‘problematisch’ en ook collegevoorzitter Rianne Letschert is mild in haar oordeel: “Dit doe je niet. Laat ik het ‘bijzonder’ noemen.” Het lijkt er niet op dat de universiteit veel werk zal maken van verdere opsporing van de daders. Nu het politie-onderzoek is stopgezet, is het twijfelachtig of ze daarvoor ooit nog zullen worden berecht.

Door de werkelijkheid ingehaald

Wie een paar jaar geleden had gezegd dat actievoerders een website zouden platleggen vanwege het woord ‘vrouw’ in plaats van ‘mensen die menstrueren’, was waarschijnlijk niet serieus genomen. Woke en cancelen (volledig ingeburgerd dus niet vertaald, red.) hebben nu echter al zo’n groot deel van het debat gekaapt, dat het voorbeeld uit Maastricht geen grap meer is, maar werkelijkheid. Over de wortels van het fenomeen en de consequenties ervan is al eerder geschreven op Café Weltschmerz, onder meer hier en hier. Hou de begrippen critical theory (kritische theorie), postmodernisme en macht alvast in het achterhoofd.

Wanneer mensen kritisch zijn over machtsverhoudingen, kan dat machtsmisbruik voorkomen (en dat is waarschijnlijk ook de reden dat u op dit platform uit bent gekomen). Zo gezien prima dus. Het gevaar bestaat echter dat mensen met een andere visie worden afgeserveerd wanneer er geen ruimte is voor een weerwoord. De grenzen worden daarbij steeds verlegd en een vrij debat verdwijnt langzaam uit de samenleving, met alle gevolgen van dien. Van een kleine correctie in spraakgebruik naar het verwijderen van een platform, naar het gevangen zetten van andersdenkenden, van menticide naar genocide. Maar dat is voor een ander artikel.

Door het probleem van cancelen en wokeness uit te vergroten kan het gevaar dat erin schuilt duidelijk worden, dachten ook mensen zoals mediaman Özcan Akyol en humorist en schrijver Andrew Doyle (die voor zover duidelijk niet meteen aan genocide denken maar op zijn minst bespeuren dat er iets niet klopt). De Nederlander schreef een paar jaar geleden voor het AD een overdreven column, of volgens cabaretier Theo Maassen “een hyperbool zoals ze in Eindhoven zeggen.” Verwijzend naar de jaarlijkse Top 2000 schreef Akyol onder andere: ‘Wie in een inclusieve samenleving wil leven, kan Tarkan, Ibrahim Tatlıses en zeker Bülent Ersoy niet buitensluiten.’ Daarnaast las de krantenlezer: ‘Een witte vriend zei onlangs in een theehuis, waar we multiculinair stamppot en baklava aten…’ Het leek er allemaal wel erg dik bovenop te liggen, maar vele lezers reageerden furieus. Akyol moest vaststellen dat ‘een stijlmiddel als ironie eigenlijk dood is.’

Dat het publieke ‘debat’ groteske vormen heeft aangenomen, werd ook zichtbaar toen Doyle jaren geleden een Twitter-alias creerde in de vorm van Titania McGrath. Ze afficheert zich in de virtuele wereld als ”Activist. Healer. Radicaal intersectioneel poëet. Niet-wit. Ecoseksueel. Voornaamwoorden: veranderlijk. Onzelfzuchtig en moedig.’ McGrath twittert er op los en schrijft artikelen in The Critic Magazine. ‘Een van haar bijdragen: ‘CBC News heeft gelijk: het woord ‘vrijheid’ is extreemrechtse codetaal. We kunnen onze vrijheid alleen redden door iedereen die erover praat te arresteren.’ Het duurde even voordat de creatie van Doyle werd ontmaskerd, en nog steeds zien veel mensen het account als afkomstig van een echte (dappere) vrouw.

As @CBCNews points out, the word “freedom” is a far-right fascist dog-whistle.

The only way to protect our freedom is to arrest anyone who talks about it. https://t.co/OwcatwIH7B

— Titania McGrath (@TitaniaMcGrath) February 14, 2022

Het is goed voor stellen dat McGrath op een dag besluit de website van het blad van de plaatselijke universiteit te hacken, om de redactie (en de universiteit) zo ’te straffen voor de misdaad van een in moreel opzicht niet goed te praten overduidelijk verkeerde woordkeuze.’ De goede verstaander zou vanzelf begrijpen dat het fictieve personage McGrath daarmee op de uiterste grenzen van zelfgenoegzaamheid en censuur was gestuit. De werkelijkheid heeft de fictie inmiddels overtroffen.