Italië stemt tegen technocratie: “We zullen de menselijke waarden verdedigen”

Giorgia Meloni heeft met haar Fratelli d’Italia de verkiezingen in Italië gewonnen. Sommigen zien gevaar vanwege het extreem-rechtse verleden van de vrouw die waarschijnlijk ’s lands eerste vrouwelijke premier zal worden. Daarmee gaan ze vaak voorbij aan de kiezer die zich ontheemd, verloren, geïsoleerd en inwisselbaar voelt. Bij Meloni voelen ze zich gehoord: “We zijn geen nummers. We zijn uniek, en dat is een heilig gegeven.”

In de berichtgeving naar aanleiding van de overwinning van het Italiaanse Broederschap grijpen media vaak terug op de aloude links-rechts indeling. Er wordt vastgesteld dat Italie op weg is naar ‘de meest rechtse regering sinds de Tweede Wereldoorlog. Verdacht. Het wordt nog verdachter wanneer media vaststellen dat de partij van Meloni wortels heeft in de ‘post-fascistische beweging die van de grond kwam door supporters van Benito Mussolini.’

Jeugdzondes

Meloni (45) prees de dictator toen ze jong was, halen meerdere nieuwssites en opiniestukken aan. Dat is het verleden. Maar heeft ze wel nadrukkelijk afstand gedaan van haar jonge jaren? Volgens Deutsche Welle niet. Dat maakt de Duitse outlet op uit haar verleden jaar verschenen autobiografie. Daaruit: ‘We zijn kinderen van onze geschiedenis. Onze gehele geschiedenis. Net als het geval is in andere landen, is ons pad complex. Veel complexer dan velen willen toegeven.’

Het verleden van Meloni wordt er vaak bijgehaald. Niet alleen bij haar overigens. Ook de voorbije jaren van de Zweedse Jimmie Akesson, die bij de verkiezingen aldaar onlangs goed scoorde met zijn rechtse partij Zweden Democraten, blijven onderwerp van gesprek. Het verwijt is dat er wel een extreemrechtse ideologie aanwezig is, maar dat het voor het grote publiek is afgezwakt om geen kiezers af te schrikken, en samenwerking met andere partijen mogelijk te maken. ‘Maar let op de hondenfluitjes…’ Daarover later in dit artikel meer.

Twee maten

Of het slechts gaat om een cosmetische ingreep of dat de fascistische achtergrond inderdaad met wortel en tak is uitgeroeid, zal de toekomst uitwijzen. Komt de huidige kritiek voort uit een gerechtvaardigde scepsis, of wordt er met twee maten gemeten?

Immers, hoe vaak heeft pakweg Paul Rosenmöller (jarenlang het gezicht van GroenLinks) zich moeten verantwoorden voor zijn lidmaatschap als twintiger van de GML? We spreken hier over de maoïstische Groep Marxisten-Leninisten/Rode Morgen. Laten we niet vergeten dat die organisatie sympathiseerde met de communistische regimes van onder andere Cambodja en China. Landen waar tientallen miljoenen doden vielen en ontelbaar veel mensen hebben geleden onder extreemlinks gedachtegoed.

Het lijkt erop dat ‘jong en extreemlinks’ meer goedkeuring wegdraagt, dan de jeugd die verkeert in rechtse kringen, al zijn er natuurlijk uitzonderingen (zie bijvoorbeeld conservatief-christelijk raadslid Tom de Nooijer).

Eerst Zweden, nu Italië, straks Nederland!

— Tom de Nooijer (@tdenooijer) September 26, 2022

Menselijke waarden

Terug naar Meloni. “We zijn er klaar voor om vrijheid en trots te herstellen. Ze zeggen dat de markt, Europa, Tiktok-zangers, acteurs en influencers zich zorgen maken over een overwinning van centrum-rechts. Het maakt ons niets uit wat ze zeggen. Wij geven om wat de Italiaan denkt,” zei ze in de aanloop naar de verkiezingen. De campagne legde de nadruk op traditionele waarden, op God, familie en vaderland. Ze keerde zich tegen wat haar partij presenteert als een lhbti-lobby en een ontwrichtende woke-ideologie.

In onderstaande video (of het Twittercommentaar van Annelies Strikkers hout snijdt mag iedereen voor zich bepalen) zegt Meloni: “We willen geen nummer meer zijn. We willen de menselijke waarden verdedigen. De waarde van ieder mens, uniek in zijn genetische code. Dat is heilig en daar zullen we voor staan.”

Wat een fantastische uitslag in Italië. Bravi! En voor de mensen die zich afvragen waarom grote winnaar #Meloni in de media weggezet wordt als extreem-rechts, luister de speech en je ziet meteen waarom ze een gevaar is voor het establisment. #Italie pic.twitter.com/cr95qJlqzM

— Annelies (@annstrikje) September 26, 2022

Hondenfluitjes

De politica maakt duidelijk wat er volgens haar op het spel staat. De bevolking wordt volgens haar uit elkaar gespeeld en ontdaan van dat waar ze van oudsher haar identiteit aan ontleent. Familie, religie. En de hondenfluisteraars spitsen op dat moment hun oren, want waar familie en religie worden geprezen, is de natie, en daarmee het nazisme, nooit ver weg.

Ja hoor, daar is het, luid en duidelijk: “Voor God, de familie en het vaderland.”  En: “Als ik nog slechts een weerloze consument, een nummer ben; burger x, gender x, ouder 1 of 2, als ik geen identiteit of wortels meer heb, dan zal ik een perfecte slaaf zijn in handen van  financiële speculanten.”

Want: financiële speculanten, dat is geheimtaal voor de Joden. Veel twitteraars en andere commentatoren lijken het zeker te weten. Slaat de boodschap van de voorvrouw van Fratelli D’Italia niet gewoon op een technocratische politiek zoals die wordt bezongen door het World Economic Forum (WEF) en de EU? Een waar de burger niet een band mee heeft, maar wel voelt dat het eraan onderworpen is?

Woorden en daden

Het is  bekend dat regeringen in Italië maar zelden een lang leven zijn beschoren. Hoeveel Meloni daadwerkelijk kan betekenen in de tijd die haar gegeven is, moet nog blijken. Zal er een eind komen aan de migrantenstroom (vanuit Noord-Afrika)? Is de technocratische invloed te stoppen? Zal de grip van Europa echt losser worden? En natuurlijk de vraag die iedereen op de lippen hangt: is ze een marionet van het WEF? Of, als dat dan een keertje niet het geval is: het Aspen Institute?

#Meloni is lid van het Aspen Institute, meest prestifgieuze Atlantische elitenetwerk. Machtigste man in regering is Ignazio La Russa, voormalig min v Defensie en volgens #WIKILEAKS VS ambassaderapporten "onze man in Rome". Populisme?https://t.co/VpUEbNR1Q3

— Kees van der Pijl (@KeesvdPijl1) September 28, 2022

De Italiaanse versie van ‘Put the money where the mouth is’ lijkt op EU-gebied in ieder geval niet op te gaan. Voor de verkiezingen meldde de partij al dat ze niet uit de EU wenst te stappen. Er is (bijna) geen land dat zo veel geld ontvangt vanuit Brussel. In dat licht is het te begrijpen, maar het verhaal over volk, vaderland en zelfbeschikking is daarmee al direct een stuk minder waard.