Kerstpakketten zijn de duivel

satan-clausDe ambtenaren van de gemeente Amsterdam hebben geen trek in hun kerstpakketten. Dat zal wellicht zijn omdat er niks eetbaars in zit, maar ik vermoed dat de geringe marktwaarde van het pakket de voornaamste reden is voor alle opgetrokken neuzen. Een sleutelhanger die niet in je broekzak past, en een scheurkalender met nuttige weetjes over de stad, dat smaakt niet alleen naar niks, het mag bovendien nauwelijks een pakket heten.

Gemauw over kerstpakketten is zo Hollandsch als spruitjes en De Tros bijeen. Dat in bestuurskamers van veel grote corporaties twee tot drie secretaresses zich al in augustus buigen over de vraag wat er wel en vooral niet in moet zitten, interesseert geen hond.

Dus geen wijn?

Nee, Linda, dat stelt niet iedereen op prijs. Bovendien, met alcoholhoudende drank geven we een verkeerd signaal aan ons personeel.

Goed, dan doen we dus de biologische groentencompote, de zwezerik, die eerlijke koffie van Daphne en een bon voor een abonnement op een glossy.

Zwezerik? Ben je helemaal gek? O, het is maar goed dat ik me er even mee bemoei! Niks geen organen! De associatie met ganzenlever ligt kwispelend op de loer. Nee hoor, begin maar weer opnieuw.

Het kan eenvoudigweg niet goed gaan, met kerstpakketten. Met een beetje geluk stel je hooguit de helft van het personeel teleur, en jaag je slechts een handjevol activisten op de barricaden. Zelfs bedrijven die diep in de buidel tasten om elke medewerker een dure GoPro camera cadeau te doen kunnen rekenen op de minachting van hun medewerkers, omdat ze zich omgekocht voelen, iets principieels tegen fotografie hebben, of geen kans voorbij laten gaan om over de crisis te orakelen.
Het afschaffen van kerstpakketten kan evenwel op weinig steun rekenen. Het is zoiets als Zwarte Piet, of het recht om één dag per jaar miljoenen huisdieren een eeuwigdurend stresssyndroom te bezorgen met je knullige vuurwerkpakketje. Het hoort erbij, het is traditie, en bovenal is een kerstpakket “het middel waarmee een bedrijf waardering voor zijn medewerkers dient te uiten”. Houd toch eens op. Je werkt jezelf een jaar lang gestaag naar een burn-out toe, alleen om vlak voor kerst precies hetzelfde lamlendige pakket te ontvangen als die schlemielige collega die uitsluitend meelift op het succes van anderen. Wat nou waardering?
Kerstpakketten zijn de duivel. Spicy ribbelchips in een kerstig rood-groengeruite zak op het randje van de houdbaarheidsdatum, fonduestelletjes van flinterdun blik die door eeltige kinderknuistjes in het verre oosten worden gemaakt, en picknicksetjes met vouwstoeltjes waar je op de avond van uitpakken al doorheen zakt. Troep die je voor driekwart niet eet, rommel die je opbergt in de kelder waar het vier jaar staat te verstoffen voor je het ongebruikt aan de straat zet. Maar dan wel pas nadat je met veel moeite een afspraak hebt gemaakt met de grofvuildienst van de gemeente.
Amsterdam deed dit jaar een dappere poging om eens iets educatiefs te doen met die kalender. Dapper, maar dom, heel dom. Kerstpakketten zijn emotie. Daar moet je niks verantwoords mee willen doen. Gelukkig is er een eenvoudige manier om af te rekenen met die jaarlijks terugkerende ontevredenheidsfanfare: van overheidswege verstrekte valium. Liefst uit te delen ruim voor 5 december, want dan is die regenboogpiet meteen ook een stuk beter te pruimen.

Logo
Ons nieuws en interviews worden mogelijk gemaakt door onze leden. Help ons mee en word ook lid!
Word stamgast
Al vanaf €10 p/m
Reacties

Lees onze huisregels ook even. Wilt u ook meediscussiëren maar bent u nog geen lid? Meld u dan hier aan en geniet van alle voordelen.

Abonneer
Laat het weten als er
De nieuwsbrief met nieuws dat je nergens anders leest.